Twee weken geleden de laatste drie hoofdstukken verstuurd aan mijn redacteur, Deniece Wilschut van Tekstbureau Wilschut en afgelopen vrijdag geredigeerd terug gekregen. Het concept-manuscript van mijn boek is nu af. Eindelijk na jaren van ploeteren, knippen, plakken, herschrijven en weer aanpassen naar aanleiding van tips, adviezen en overdenkingen van Deniece. Ik ben niet opgelucht en heb niet gejuicht van blijdschap. Ik ben een beetje beduusd. Ik heb het geflikt, dat wel, maar tegelijkertijd is het ook onwerkelijk. Het manuscript is af en nu mag ik gaan nadenken en me verdiepen in wat er komt kijken om een boek uit te geven. Toeval of niet, maar ineens komt er met betrekking tot een boek uitgeven van alles op mijn pad en gebeurt er van alles.
Een paar maanden geleden heb ik via www.Pumbo.nl, een self publishing platform in Nederland, tegen een geringe vergoeding het E-book ‘Boek uitgeven de complete gids’ aangeschaft. Dit boek beschrijft wat er komt kijken bij het uitgeven van een boek. Ik heb het nog niet helemaal gelezen, maar begin een aardig inzicht te krijgen wat ik nog allemaal moet doen. En dat is veel. Daarnaast heb ik me geabonneerd op nieuwsbrieven en ontvang van Pumbo regelmatig mails met nuttige tips. Nadat ik de laatste hoofdstukken naar Deniece had verstuurd kreeg ik een mail over tips voor auteurs om blogs te schrijven en ik kreeg een E-book onder ogen over het uitgeven van een boek zonder uitgever.
Enkele maanden geleden heb ik me opgegeven voor een workshop ‘het schrijven van boeiende verhalen’. Vorige week heeft de cursus plaatsgevonden en wat bleek diverse cursisten hadden zich afgemeld en was ik de enige cursist. Wow. Ik heb een ochtend privé les gehad en mijn boek stond in de hele cursus centraal. Alle voorwaarden om een boeiend verhaal te schrijven hebben de docent en ik getoetst aan mijn verhaal. Ik heb veel tips en suggesties gekregen en niet onbelangrijk nieuwe inzichten gekregen. Het belangrijkste advies was om wat ik met mijn boek wil bereiken ergens in het verhaal als beleidsadviezen nog op te nemen.
Een boek schrijven is niet even een verhaal op papier zetten. Het is een tijdrovend karwei en ik moest regelmatig mijn dossier erop naslaan. Het schrijven van mijn verhaal is één, maar de volgende stap het uitgeven en de publiciteit opzoeken is twee. Hier komt veel meer bij kijken, daar kom ik langzaam maar zeker wel achter. Ik heb inmiddels wel besloten dat ik het boek in eigen beheer wil gaan uitgeven. Als ik hier over nadenk word ik onzeker en begin aan alles te twijfelen. Het komt nu wel heel erg dichtbij. Is mijn verhaal wel goed geschreven, komt het niet te dramatisch over, spreekt mijn verhaal de lezer wel aan, kom ik wel geloofwaardig over. Durf ik dit wel en wat komt er allemaal op mij af. Ik realiseer me dat ik me heel kwetsbaar ga opstellen. Het is wel mijn verhaal, mijn waarheid, mijn emoties en mijn interpretatie van alles wat er is gebeurd, maar toch. Ik weet dat ik me nergens voor hoef te schamen. Ik heb niet om het herseninfarct en alle gevolgen hiervan gevraagd. Het is mij overkomen, niets meer en niets minder. Niet geheel onbelangrijk is dat ik mijn verhaal kan onderbouwen met documenten en dat geeft mij een beetje vertrouwen. Ik heb niets te verbergen, ik vertel in alle eerlijkheid en oprechtheid wat ik in de afgelopen jaren heb meegemaakt en wat voor invloed dit heeft gehad op mijn gezondheid en herstelproces.
Vanaf het begin dat ik een besluit had genomen om een boek te gaan schrijven was ik gemotiveerd om mijn verhaal op papier te zetten. Waarom en wat ik ermee wilde bereiken was toen niet belangrijk. Dat kwam later vanzelf wel een keer aan de orde. Naar aanleiding van een interview in het Financieel Dagblad, kort na mijn herseninfarct, had ik besloten om een dagboek bij te gaan houden om later in de toekomst een boek te gaan schrijven. Het dagboek is uiteindelijk de basis geworden van mijn verhaal. Gelukkig heb ik van het begin af aan consequent bij alle behandelende artsen en specialisten alle rapporten, medische uitslagen et cetera opgevraagd en alle correspondentie, beschikkingen en mails bewaard en chronologisch gearchiveerd. Niet wetende wat mij in de volgende 3,5 jaar allemaal te wachten stond en hoe belangrijk het bijhouden van een dagboek zou worden. In de loop der tijd, door de vele gebeurtenissen die elkaar opvolgden, werd het een gevoel om een boek te schrijven intensiever, meer een moeten, een drive. Het was een gevoel, want ik kon niet onder woorden brengen voor wie ik wilde schrijven en wat ik met mijn verhaal wilde bereiken.
De doelgroep voor wie ik mijn verhaal heb geschreven heb ik inmiddels wel duidelijk en tijdens de workshop werd mij ook duidelijk wat ik ermee wil bereiken. Ik heb het verhaal niet geschreven om een en ander te kunnen verwerken, dat was niet mijn uitgangspunt. Ik wil dat er meer bekend wordt over wat een herseninfarct inhoudt, wat de gevolgen kunnen zijn voor je dagelijks leven, voor je werk en inkomen en niet te vergeten je omgeving. Je leven verandert van het ene op het andere moment volkomen en vaak zijn de gevolgen en de beperkingen voor andere niet direct zichtbaar en merkbaar. Je krijgt geen erkenning voor je problemen en mensen uit je omgeving herkennen en zien je beperkingen niet. Je moet altijd tekst en uitleg geven waarom je iets niet kan of wil en waarom je last hebt van omgevingsgeluiden.
In een volgend blog kom ik uitgebreid terug op de vraag ‘Waarom een boek uitgeven en wat wil ik met mijn boek/verhaal bereiken?’
